Zaufanie w relacjach z innymi ludźmi

O zaufaniu w przyjaźni i relacjach z innymi
Istnieje mnóstwo powiedzeń na temat zaufania. Jedno z nich mówi, że zaufanie jest jak drzewo – rośnie bardzo powoli, a ścina się je szybko i już nie odrasta. To prawda – by stać się godnym zaufania, trzeba włożyć dużo pracy i wysiłku. By jednak je stracić – wystarczy czasem raz zawieść. Z jednej strony może to wydawać się nieuczciwe. Dlaczego bowiem ktoś, kto przez całe lata był lojalny, nagle popełnił błąd i stracił całe zaufanie bliskiej osoby? Z drugiej strony, to właśnie świadczy o tym, z jak cenną i kruchą wartością mamy do czynienia.

Jak być godnym zaufania?

Wydaje się proste, prawda? Ot, dotrzymać sekretu. Niestety, nie jest to takie oczywiste, jakby się wydawało.

Czy znasz sytuację, w której przyjaciółka lub przyjaciel powierz ci tajemnicę, a ty – choć jeszcze przed chwilą zaklinałeś/łaś swoje milczenie, już mówisz o wszystkim swojej sympatii? Jeśli to dla ciebie absurdalne – brawo. Jeśli jednak „coś ci się kojarzy”, wiedz, że w takim razie nie jesteś godny zaufania.

Bardzo wielu z nas nie potrafi zachować tajemnicy. Kusi nas, by podzielić się sekretem, by uczynić z poznanej informacji nowy temat do rozmów. Jednocześnie bardzo wierzymy, że osoba, której powierzamy zdobyty sekret zrobi coś, czego my nie potrafimy – zachowa go dla siebie. Liczymy również na brak powiązań – bo przecież komu nasz chłopak miałby powiedzieć, że przyjaciółka spędziła noc ze swoim chłopakiem?

O tym, że czasem rzeczy dzieją się zupełnie nie po naszej myśli, opowiada Martyna (16l.)
„Dwa miesiące temu moja przyjaciółka Kamila powiedziała mi w tajemnicy, że przeżyła swój pierwszy raz z chłopakiem. Oczywiście kiedy spotkałam mojego ukochanego, wszystko mu powiedziałam – zastrzegłam jednak, że to informacja tylko dla nas. Jak się później okazało, mój chłopak poszedł tego dnia na pocztę wysłać jakąś paczkę. Udał się tam ze swoim kumplem, któremu opowiedział świeżą „plotkę”. Pech chciał, że za nimi stała… mama Kamili, która poznała mojego chłopaka z jakiegoś zdjęcia. W trakcie długiego oczekiwania w kolejce dowiedziała się, gdzie to zrobili, czy się zabezpieczali, a także… jak podłą jest matką. Jak można się domyślić, Kamila przeżyła prawdziwe piekło. Potem powiedziała mi tylko, że nigdy w życiu na nikim się tak nie zawiodła. Nie mogłam się bronić, bo byłam jedyną osobą, która znała ten sekret. Dziś moja przyjaciółka nie mówi mi już nawet „cześć”…”

Warto tutaj podkreślić, że nie chodzi o to, czy ta informacja się wyda, czy nie. Osoba, która powierzyła nam sekret zwyczajnie nie chce, aby to doszło do uszu kogokolwiek, oprócz ciebie. To wielki zaszczyt, a nie „ograniczenie”.

Jak zdobywa się zaufanie?

Wyobraźmy sobie następującą sytuację. Znasz pewną „tajną” informację na temat któregoś ze swoich znajomych. Podczas spotkania z przyjaciółką ta prosi cię o jej wyjawienie. Większość z nas… ulega. Myślimy, że odmawiając, okażemy się nielojalni wobec osoby, która prosi o podzielenie się sekretem, że ktoś przestanie nas lubić.

A jest dokładnie odwrotnie!
W takiej sytuacji należy odpowiedzieć: „Przecież on/ona mi zaufała. Chciałabyś, żebyś rozpowiadała twoje sekrety, bo ktoś mnie o to bardzo prosi? Jeśli tak będzie, uwierz – zareaguję tak samo, jak teraz.”  Choć osoba, która słyszy takie zdanie może nie być zadowolona, podświadomie zacznie postrzegać cię jako kogoś, komu w pełni można zaufać. I odwrotnie – jeśli zaczniesz ulegać prośbom, przyjaciółka może zacząć zastanawiać się, czy tak ochoczo dzielisz się… jej sekretami.

Zanim wyjawisz sekret…
Jeśli masz duży problem z tym, aby dotrzymać tajemnicy i źle się z tym czujesz, możesz z tym walczyć! Zawsze, kiedy chcesz już przekazać osobie trzeciej „nowinę”, wyobraź sobie, że słyszy cię osoba, która ten sekret ci wyjawiła. Możesz też pomyśleć, jak dumna z siebie będziesz, jeśli uda ci się wytrwać w swoim postanowieniu bycia osobą godną zaufania. I na koniec – zastanów się, jak ty czułabyś się na miejscu osoby, która powierzyła ci swoją tajemnicę.