W naszej klasie jest złodziej!

Problem z kradzieżami w miejscach publicznych jest znany od lat. Gdy rzecz dzieje się w szkole, potrafi naprawdę „skwasić” atmosferę – ludzie zaczynają się zastanawiać, kim jest złodziej i patrzeć podejrzliwie na siebie nawzajem. No i pojawia się strach przed pochwaleniem się telefonem czy właściwie czymkolwiek! Jest na to jednak sposób.

Po pierwsze – czy naprawdę dochodzi do kradzieży?

Najważniejsza rzecz. Zanim zaczniecie działać – upewnijcie się, że rzeczywiście dochodzi do kradzieży. Czasem bowiem zdarza się, że jednej osobie coś zginie, zdąży już wspomnieć o kradzieży, a potem okazuje się, że przedmiot został zwyczajnie zgubiony. Ludzie są już jednak nastawieni na szukanie złodzieja i gdy sytuacja się powtarza, plotki o „kradzieżach” szybko się rozprzestrzeniają.

Jeśli jednak jesteście pewni, że to kradzieże, a nie np. gubienie rzeczy, to czas działać.

Na własną rękę? Niekoniecznie!

Niektórzy uczniowie, którzy odkrywają, że mają złodzieja w klasie, natychmiast próbują działać na własną rękę. Czy to jednak dobry pomysł? Mówi o tym 16-letni Mateusz:

– No w sumie u nas to się skończyło źle. Zrobiliśmy „zasadzkę” na złodzieja, udawałem, że wkładam sporą część kasy do szatni (to były fałszywki) i sam schowałem się obok w toaletach, nasłuchując. Odkryłem, że ktoś faktycznie wychodzić z zajęć z basenu i zaczyna dobierać się do szafek. Wyskoczyłem jak z procy i zobaczyłem takiego jednego Karola. Wkurzyłem się i zacząłem go okładać. W końcu wezwany był dyrektor. On się jakoś wytłumaczył, że to nieprawda, że tylko nie mógł otworzyć swojej szafki, a ja dostałem upomnienie. Masakra – mówi Mateusz.

Problem z działaniem na własną rękę jest taki, że skutki takiego postępowania mogą nie być brane na poważnie przez tych, którzy mogą wam pomóc. Więc po prostu nie warto.

W górę, czyli spotkanie z dyrektorem

Jeśli macie w klasie złodzieja, to jedno jest pewne – musicie poinformować o tym waszego wychowawcę oraz dyrektora szkoły. Zanim jednak się odezwiecie, ustalcie jedną, najbardziej łatwą w komunikacji i pewną siebie osobę – niech ona mówi, aby nie doszło do bałaganu i przekrzykiwania się. Zapiszcie sobie wszystkie sytuacje, w których coś komuś zginęło i z tymi informacjami udajcie się do władz szkoły.

Wychowawczyni lub dyrektor mogą was zapytać, czego oczekujecie. Możecie więc zaproponować, aby zostało zorganizowane spotkanie z klasą albo nawet apel szkolny. Wówczas warto wspomnieć o złodzieju oraz poinformować, że od teraz każdy będzie czujny, a każde podejrzane zachowanie – zgłaszane do dyrekcji. Istnieje spora szansa, że złodziej się przestraszy.

Jeśli jednak tak nie będzie, możecie poprosić dyrekcję szkoły o przeprowadzenie własnych działań (może kamery?). Jeśli nie widzicie pomocy – poproście rodziców o interwencję. Macie do tego prawo.

Środki ostrożności

Pamiętaj, że dopóki złodziej będzie prowadził swoją „działalność”, warto unikać przynoszenia do szkoły cennych przedmiotów. Bez sensu go kusić, a doświadczonym złodziejom zabranie takiej rzeczy zajmie dosłownie chwilę – nawet się nie zorientujesz!

Fałszywe oskarżenia? Przemyśl to!

Na koniec – jeszcze jedna, ważna uwaga. Kiedy w klasie zaczynają znikać przedmioty, wiele osób zaczyna się oskarżać. Pamiętaj jednak, że oskarżenie kogokolwiek bez realnego, namacalnego dowodu jest naprawdę głupim pomysłem. Przekonała się o tym 13-letnia Iza:

– W zeszłym roku zginęło mi 50 złotych z piórnika. Od razu głośno powiedziałam, że to mój kolega Bartek, bo tylko on widział, jak wrzucałam tam kasę. Wstyd się przyznać, ale nawet wyzwałam go od złodziei, przy całej klasie. O tym, że kasę wydałam, przypomniałam sobie dopiero, gdy kumpela przyniosła mi zamówione i opłacone kosmetyki… Myślałam, że spłonę ze wstydu, zwłaszcza, że wszyscy zaczęli dziwnie na Bartka patrzeć. Kupiłam mu wielką czekoladę i kupiłam bon do pizzerii, a potem przeprosiłam przy całej klasie. Wyszłam na idiotkę, ale cóż… – wspomina Iza.

Pamiętaj – czasem nawet okoliczności (jak pojawienie się kogoś nowego w klasie) wskazują na konkretną osobę, a potem okazuje się, że jest ona niewinna. Dlatego dopóki nie udowodni się komuś kradzieży – nie wolno nawet sugerować, kto i co.