Bulimia, anoreksja – jak to się zaczyna?

Jak zaczyna się anoreksja?

Anoreksja może zacząć się od zwykłego epizodu – przykład podaje Agnieszka:

– W moim przypadku wszystko zaczęło się od zatrucia pokarmowego. Tak mnie dopadło, że nie jadłam przez prawie tydzień. Schudłam trzy kilogramy i… byłam zachwycona tym efektem. Zaczęłam odchudzać się nagle, szybko i mocno – wspomina Agnieszka.

Każdy przypadek choroby zaczyna się od jednego – pragnienia zmiany swojego życia i odchudzenia się. Gdzie jednak zwykła dieta graniczy z anoreksją?

• Osoba chora nie potrafi przestać odchudzać się nawet wtedy, kiedy osiągnie swój cel – np. 52 kilogramy na wadze. Pragnie chudnąć dalej i mówi sobie „jeszcze tylko dwa kilogramy”, „jeszcze troszkę i kończę”. W efekcie nie kończy wcale, z czasem doprowadzi więc swój organizm do wyczerpania.
• W głowie pojawia się następująca zależność – jeśli nie będę się odchudzać, to nie przytyję. Anorektyczka nie myśli o utrzymaniu wagi, uważa, że to niemożliwe. Nie potrafi ot tak zjeść sobie sporej sałatki albo kanapki, bo przecież skończyła dietę. Proste: koniec odchudzania – na pewno utyję.
• Wraz z początkami anoreksji pojawiają się dziwne myśli i przekonania. Na przykład „nie postawię mojego chudego mleka obok mleka 3,2%, bo tłuszcz przejdzie do mojej butelki”.
• Początkująca anorektyczka stopniowo zmniejsza ilość przyjmowanych kalorii, nie zwracając uwagi na medyczne zastrzeżenia. Innymi słowy, „ok, wiem, że 300 kcal dziennie nie jest polecane, ale mam to gdzieś. Muszę schudnąć”.
• Wszystko zaczyna się kręcić wokół wagi. Chudnięcie, które początkowo zajmowało w głowie kilka chwil, staje się sensem istnienia każdego dnia. Wszystko zaczyna koncentrować się wokół jedzenia, niejedzenia, kalorii i ćwiczeń. Oraz, oczywiście, wagi.
• Wraz z chudnięciem pojawia się poczucie bycia lepszą.
• Anorektyczka z czasem zaczyna ćwiczyć. Jeśli nawet nie planowała tego na początku diety, to ćwiczeń spalających kalorie jest coraz więcej i więcej – mimo niskokalorycznej diety.
• Typowym objawem choroby jest lekceważenie słów innych. Kiedy ktoś mówi: „Zaczynasz wyglądać strasznie”, anorektyczka nie traktuje tego jako coś złego – jest to dla niej świadectwo zazdrości innych albo wręcz powód do dumy.

Bulimia i jej początki

Tyle o anoreksji – a jak jest z bulimią? Czym tak właściwie różni się bulimia od anoreksji?

Anoreksja i bulimia mają kilka wspólnych cech lub objawów. Przede wszystkim, jest to utożsamianie wagi z poczuciem wartości. Jestem szczupła – jestem fajna, przytyłam – jestem obleśna, nienawidzę siebie, nic nie znaczę.

Ponadto, bulimiczka, podobnie jak anorektyczka, stopniowo traci kontrolę nad sytuacją. Jak to przejawia się w konkretnych zachowaniach?

• Na początku jest złamanie własnych zasad i reguł związanych ze zwracaniem pokarmu. Każdej bulimiczce przed zachorowaniem wymiotowanie wydaje się okropne, a taki sposób „diety” – makabryczny. Jednak pierwszy, drugi raz – i sytuacja się zmienia. Bulimiczka zaczyna dostrzegać korzyści i usprawiedliwia swoje zachowanie.
• Alarmującym sygnałem jest planowanie. „Ok, teraz zjem, a potem najwyżej zwymiotuję” – to bardzo niepokojąca myśl. Jednak bulimiczka nie myśli o tym, że to dla większości ludzi absurdalny, okropny pomysł. Skupiona jest na celu.
• Typowym objawem wpadania w bulimię jest eksperymentowanie ze środkami przeczyszczającymi. Tabletki, płyny – cokolwiek, co pozwoli chorej się „oczyścić”.
• Podobnie, jak w przypadku anoreksji, bulimiczce wydaje się, ze może skończyć z tym, co robi, kiedy tylko chce. „W każdej chwili mogę przestać” – to jednak oczywiście nieprawda.

Gdy widzisz początki zaburzeń odżywiania poproś o pomoc!

Co robić, gdy widzimy początki anoreksji albo bulimii? U siebie albo u kogoś bliskiego?

Przede wszystkim musisz zaakceptować i zrozumieć fakt, że to początek poważnej choroby. Nie niegroźnego, niepozornego odchudzania, ale poważnej choroby. I musisz z nią walczyć.

Oczywiście możesz spróbować robić to samodzielnie – i po prostu przerzucić się na zwykłą dietę, restrykcyjnie jej pilnując. Nie dopuszczając do wymiotów. Niestety, szanse na sukces są małe.

Dlatego my polecamy kontakt z psychologiem – specjalistą, który wyjaśni ci podłoże takiego zachowania i zaleci odpowiednią terapię. To naprawdę dużo i tylko w taki sposób masz szansę na sukces.

Bliską osobę namawiaj, proś, błagaj, a jeśli trzeba – porozmawiaj z jej rodzicami. Zrób wszystko, by spotkała się ze specjalistą i rozpoczęła walkę o swoje zdrowie.